برای دقایقی با اهل بیت علیهم السلام

روشی نو و صحیح در گفتگوی اعتقادی با مذهب وهّابیت - دكتر عصام العماد

بسم الله الرحمن الرحیم
ستایش تنها مخصوص خدایی است كه او را حمد می‌كنیم، از او یاری می‌جوییم، از او پوزش گناه می‌طلبیم و از بدی‌های جان و زشتی‌های كردارمان به او پناه می‌بریم. هر كه را او هدایت كند، كسی توان گمراه کردن ندارد و هر كه را او گمراه كند هیچ كس، نمی تواند هدایت کند. گواهی می دهم كه هیچ معبودی جز «الله» وجود ندارد و یکتاست و بی شریك.ّ و گواهی می دهم كه محمد(صلّی الله علیه و آله) بنده و فرستادۀ اوست.
«یا أیّها الذین آمنوا اتقوا الله حقّ تقاته و لا تموتنّ إلّا و أنتم مسلمون»؛ «ای كسانی كه ایمان آورده‌اید، از خدا آن گونه كه حق پروا كردن از اوست، پروا كنید؛ و زینهار، جز مسلمان نمیرید.»[1]
«یا أیّها النّاس اتّقوا ربّكم الذى خلقكم من نفس واحدة و خلق منها زوجها و بثّ منها رجالا كثیرا و نساء. و اتقوا الله الذى تساءلون به و الأرحام. إنّ الله كان علیكم رقیبا»؛ «ای مردم، از پروردگارتان پروا دارید همو كه شما را از «نفس واحدی» آفرید و جفتش را نیز از او آفرید و از آن دو، مردان و زنان بسیاری پراكنده كرد و از خدایی كه به نام او از همدیگر درخواست می كنید پروا نمایید. و نیز از قطع رابطه با خویشاوندان خویش بپرهیزید كه خداوند همواره بر شما نگهبان است. »[2]

شناخت كلي از عمر

عمر بن خطاب بن نفیل از قبیله قریش بود. او در سال 13 ( عام الفیل ) در مکه به دنیا آمد. کنیه‌اش ابوحفص و مادرش، حنتمه بود. تا پیش از مسلمان شدن ظاهری، از دشمنان رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم به شمار می‌رفت.

بنا بر برخی روایات، هنگامی که عمر از سوی سران قریش مامور کشتن رسول خدا شد، متوجه شد که خواهر و شوهرخواهرش مسلمان شده‌اند. از این رو خشمگین به خانه آنها رفت و خواهر خود را به شدت کتک زد. اندکی بعد با آیات قرآن آشنا شد و در سال ششم بعثت به ظاهر اسلام آورد.

نقد دیدگاه وهابیان درباره حدیث سفینه - حامد محمدیان خراسانی

چکیده :

حدیث سفینه که از طرق مختلف در کتب روایی اهل‌سنّت نقل شده است، فضایل بی‌شماری را برای اهل‌بیت پیامبر(صلّی الله علیه وآله) ثابت می‌کند. با وجود تأیید صحت این حدیث از سوی بسیاری از علمای اهل‌سنّت، سلفیون و وهابیون براساس رویکرد عثمانی خود تلاش کرده‌اند تا با دلایل ضعیف و واهی این حدیث را تضعیف و صدور آن را از پیامبر اکرم(صلّی الله علیه وآله)را انکار کنند. در این مقاله با بررسی یک سند از اسانید این حدیث، اثبات می‌شود که ادّعای ضعف این حدیث از سوی وهابیون بی‌اثر است و صحت آن نشان از ضعف دیدگاه‌های گفتار ابن‌تیمیه و پیروان فکری او در علم حدیث و رجال دارد.
کلیدواژگان: حدیث سفینه، وهابیون، ابن‌تیمیه، عطیه کوفی، علم رجال.

ترویج سکولاریسم از رهگذر نفی عصمت ائمه علیهم السلام- محسن حیدری

چکیده :
نویسنده در این مقاله با اشاره به مطالب دکتر سروش در خصوص «ولایت باطنى و ولایت سیاسى» و تفکیک این دو مقوله از یکدیگر، ادله این مطلب را مورد نقد قرار داده است.

آقاى عبدالکریم سروش در فروردین 1377، بحثى در مورد «ولایت باطنى و ولایت سیاسى» در ضمن یک سخنرانى مطرح و مطالبى را پیرامون تحریف ولایت باطنى و سیاسى و تفکیک آن‏دو از یکدیگر عنوان نموده و از جمله گفته است: «بنابراین على، در مقام رهبرى جامعه، على امام بود نه على ولى خدا. همین على به مردم مى‏گفت: «انى فى نفسى لست بفوق أن اخطى» من به خودى خود فوق خطا نیستم، ممکن است خطا بکنم، «فلاتکفوا عن مشورة بعدل او مقالة بحق». بنابراین از دادن مشورت عادلانه به من دریغ نورزید، سخن شما به‏کار من مى‏آید. وقتى امیرالمؤمنین‏علیه السلام این عبارت را مى‏فرمود، با مردم تعارف نمى‏کرد و مردم هم آن را تعارف تلقى نمى‏کردند.»
سخن در این است که چرا شخصى در هیأت یک اندیشمند فرهیخته براى به کرسى نشاندن نظریه موردپسند خویش، به گونه‏اى غیرمتناسب با روشهاى علمى به نصوص مورد اعتماد متشرعان دست مى‏یازد!؟ روش علمى استفاده از نصوص قرآن و نهج‏البلاغه این است که نص موردنظر به صورت کامل و با ملاحظه همه قرائن متصل و منفصل، عقلى و نقلى، از قبیل سیاق، شأن نزول و متعلقات آن، اعم از قیود و استثناها و نیز مسائل اعتقادى قطعى مرتبط با موضوع و فارغ از هرگونه پیش‏داورى مورد مداقه قرار مى‏گیرد. در غیر این صورت تحلیلگر از تفسیر به رأى و تحریف معنوى آن نصوص و یا تفکر التقاطى سر در مى‏آورد. متأسفانه آقاى سروش در نقل قولى که از امیرالمؤمنین‏علیه السلام نموده گرفتار این مشکل شده است. این مدعا از سه نظر قابل اثبات است:

ما نزل من القرآن فی علی (علیه السلام) - احمدبن محمد رازی حنفی

چكیده :

محدّثان و مفسّران شیعی و سنّی، دهها كتاب و رساله مستقل در مورد آیات نازل شده در شأن امام امیرالمؤمنین
علی بن ابی طالب علیه السلام نوشته‏اند، كه بخشی از میراث گرانقدر فرهنگ اسلامی در زمینه «اسباب النزول» را تشكیل می ‏دهد.
یكی از این آثار، رساله‏ای است به نام «ما نزل من القرآن فی علی» [علیه السلام]، نوشته احمدبن محمد بن مظفر رازی، محدث و مفسّر و فقیه حنفی، كه در قرن ششم و هفتم هجری قمری می ‏زیسته است. این رساله كوتاه، 156 آیه از قرآن را در بردارد كه در شأن امام علی علیه السلام نازل شده است.
این رساله، بر اساس نسخه خطی آن، موجود در كتابخانه سلیمانیه (در كشور تركیه) برای نخستین بار منتشر می ‏شود.
كلید واژه‏ها: قرآن، اسباب نزول / رازی حنفی، احمدبن محمد / علی بن ابی طالب علیه السلام، فضائل / علی بن ابی طالب علیه السلام، آیات قرآنی / امامت، ادّله قرآنی / امامت، آثار اهل سنت.
1- مقدمه
1-1. آشنایی با مؤلف[1]
احمدبن محمدبن مظفر بن مختار رازی حنفی، زاده ری، مقیم در آقْسرا - كه ابوالفضائل و ابوالمحامد كنیه‏اش بود - از دانشمندان حنفی قرن هفتم بود كه پس از سال
631 در گذشت.